راه حلی مناسب برای مواجهه با مسایل زندگی
شاید از دید من عاقل‌ترین، دوست‌داشتنی‌ترین و باتجربه ترین آدم‌هایی که تابحال باهاشون برخورد داشتم "کسانی باشن که بدبختی کشیدن، هزار جورشکست خوردن، دل‌شکستگی داشتن بخاطر از دست دادن کسی که در هر صورت یک زمانی دوستش داشتن و تصمیم داشتن به تمام آرزوها و خواسته هاشون یک زمانی در کنار اون جامه عمل بپوشونن" که در نهایت تونستن از میون اون همه مشکل و ناامیدی، راه خودشونو پیدا کنن. این دسته از آدمها فراز و نشیب‌های زیادی رو در زندگیشون دیدن و درک و حساسیتی نسبت به زندگی پیدا کردن که باعث شده بتونن سرشار از محبت، درک و خرد عالی بشن.
وقتی شرایط زندگی سخت می شه و با مشکلات زیادی روبرو می شیم، نباید اجازه بدیم که این شرایط ناهنجار ما رو توصیف کنن، نابودمون کنن، ویرانمون کنن؛ بلکه باید با استفاده از همین مشکلات قوی تر بشیم. این ما هستیم که اجازه می دیم که نابود بشیم یا مقاوم!!!
گاهی اوقات این مشکلات و سختی ها کمکمون می کنن که بتونیم عاقلانه تر انتخاب کنیم، حرفه ای تر تصمیم بگیریم و در نهایت تحت این شرایط بتونیم قوی تر بشیم.
درد همیشه بخشی از زندگی بوده و هست و در طول تاریخ همواره به رشد آدمها کمک کرده. ماها یاد گرفتیم فقط درمورد عالی بودن زندگی و عشق حرف بزنیم ولی هر روز بیشتر از روز قبل داریم خودمون رو از هر دوشون پنهان می کنیم. حقیقتی که وجود داشته در سرتاسر زندگی اینه که عشق و زندگی گاهی ناراحت‌کننده می شن و احساسی که ایجاد می کنن در درون ما باعث آزارمون می شه.
از بچگی بهمون یاد دادن که همه دردها بد هستن. اما اصل قضیه اینه که اگر از حس کردن احساسی که واقعاً داریم بترسیم، چطور می تونیم با زندگی و عشق واقعی روبه‌رو بشیم؟! همه ما لازم داریم که درد رو احساس کنیم. اگر درد یا مشکلی وجود نداشته باشه چطور می تونیم بفهمیم که چقدر قوی هستیم؟!!
هر اتفاقی که در زندگی برامون به وقوع می پیونده بستگی داره به بر خورد ما با چیزهایی که اونطور که توقع داریم پیش نمی رن.
ما برای کنار اومدن با واقعیت‌های زندگیمون باید بتونیم قوی‌ترین، عاقل‌ترین و حقیقی‌ترین نسخه خودمون باشیم .
بنظر من داشتن روزهای سخت و ناراحت‌کننده هم هیچ اشکالی نداره. قانون طبیعت ایجاب می کنه که تعادل برقرار باشه در نتیجه همونطور که خوشی هست باید ناخوشی هم باشه یا همونطور که شر هست خیر هم هست.
سختی هایی که پیش میان جزئی از زندگی ما هستن. فرازهای زندگی نشیب‌هایی هم به دنبال داره.
اگر بخوام ساده تر بگم، اینکه زندگی ایدآل نیست اما می تونه با تمام این ها خیلی خوب پیش بره. شاید بهتر باشه که ما هدفمون رو عوض کنیم. اینطور توقعمون از زندگی عوض می شه.
بیا بجای اینکه هدفمون ساختن یک زندگی ایدآل باشه، تارگتمون رو بذاریم روی اینکه این زندگی غیر ایده آل رو به یه طریق اعجاب‌آور ادارش کنیم و در اصل زندگیش کنیم.
هر روز میتونه برای ما یه هدیه باشه و ما هم نباید هیچوقت با زندگی عادی برخورد کنیم. نباید اجازه بدیم مشکلات نا امیدمون کنه. نباید بذاریم منفی بودن خستمون کنه. نباید اجازه بدیم که این تلخی‌هایی که زودگذر هستن شیرینی زندگیمونو ازمون بگیرن. توی دنیای ما ممکنه خیلیا باهامون مخالف باشن. از نزدیکترین افراد بهمون تا دورترینشون اما ما باید به خودمون ببالیم که می دونیم دنیا هنوز جای قشنگیه برای زندگی کردن.
یه بار یه بنده خدایی بهم گفت تو از چیزهایی می ترسی که اصلا وجود ندارن در اصل بزرگترین ترسهات اصلا وجود ندارن.
وقتی زندگی سخت می شه، برداشتن یک قدم دیگه کار سختی می شه اما بدترین چیز اینه که اجازه بدیم که ترس جلوی ما رو بگیره. ترس به همون اندازه که ذهن ما می خواد، قوی می شه.
هنوز زمان زیادی برای به دست گرفتن امور وجود داره. شاید رمز موفقیت ما این باشه که سریع مشکل و ترسمون رو شناسایی کنیم و بعد مستقیم باهاش برخورد کنیم.
ما بایدشجاع باشیم به این معنی که نذاریم مشکلاتمون جلوی زندگی کردنمون رو بگیرن.
من به مرور زمان متوجه شدم که زندگی سخت‌تر یا آسان‌تر از چیزی که فکر می کردم نیست. به همون اندازه که پیشبینی می کردم و انتظار داشتم سخت یا آسونه. شاید همین باشه که زندگی رو جالب می کنه.
شاید مشکل ما این باشه که انتظار داریم که چیزها اونطوری که ما میخوایم باشن، پس با این تفصیل نمی تونیم اتفاقات رو همونطور که هستن بپذیریم.
ما تجربیاتمون رو از تمام اتفاقاتی کسب کردیم که اونطور که انتظار داشتیم پیش نرفتن. و همین باعث شده که قوی بشیم.
باید اتفاقی که افتاده رو بپذیریم . جنگیدن چیزی رو حل نمی کنه و زمان رو به عقب بر نمی گردونه. پس بی فایدست جنگیدن و حروم کردن زمانی که برامون باقی مونده. اونچیزهایی که ما تجربه کردیم بهمون این توانایی رو می دن که بتونیم با چیزهایی که قراره تجربه کینم، کنار بیایم.
یکی از اساتیدم یه جمله معروف داشت که البته اونم از یه عالمی بیان می کرد که یادم نیست اون عالم چه کسی بود. می گفت بیشتر آدما واقعاً خواستار آزادی نیستن، چون آزادی مسئولیت‌پذیری می خواد و بیشتر آدمها از مسئولیت می ترسن. میگفت وقتی دیگران را بخاطر اتفاقایی که براتون افتاده مقصر می دونین، از مسئولیت دارید شونه خالی می کنید.
به نظر من به محض اینکه آدمای دیگه رو از مسیول کردنشون برای خوشبختی خودمون عزل کنیم مطمینا خوشبختر و شادتر می شیم.
خوشبختی ما به اعتمادبه‌نفسمون بستگی داره. ما باید خودمون رو مسیول خوشبختی و بدبختی خودمون بدونیم. یعنی این ما هستیم که کنترل "زمان حال" در زندگیمون رو به دست می گیریم. باید فقط به خودمون و گرفتن یک تصمیم درست برای یک انتخاب متفاوت فکر کنیم. یعنی قهرمان زندگیمون فقط خودمون باشیم نه اینکه کاری کنیم که در آخر فقط قربانی باشیم.
ما یادمون رفته که در زمان حال و با واقعیات زندگی کنیم.ما باید برای رسیدن به یک آینده ایدآل تلاش کنیم و این یک امر بدیهیه اما برای اینکار باید بتونیم با دنیا و واقعیات همونطور که الان هستن کنار بیایم.
ما از تجربه کردن جایی که دقیقاً هستیم خودداری می‌کنیم چون برحسب تجربیاتی که داشتیم فکر می کنیم اینجا جایی نیست که باید باشیم. اما واقعیت اینه که جایی که الان هستیم دقیقاً جاییه که لازم بوده باشیم تا بتونیم به جایی که فردا باید باشیم برسیم.
باید قدر جایی که الان هستیم رو بدونیم. باید یکم به اطرافمون بهتر و عمیق تر نگاه کنیم. ما چقدر خوشبخت و خوش‌شانسیم که می تونیم نفس بکشیم. ما چه فرصت‌های خوبی در اختیار داریم که شاید آرزوی هزاران آدم دیگه باشه. بیشتر چیزهایی که ازشون وحشت داریم یا اصلا وجود ندارن یا اگرم وجود دارن خیلی ورژنشون پایینتر از اونیه که ما توی ذهنمون داریم پرورششون می دیم.
خوشبختی یه جور طرز فکره که فقط می شه در زمان حال طراحیش کرد. نقطه‌ای در آینده یا لحظه‌ای در گذشته نیست. ما بیشتر زمانهای جذاب زندگیمون رو، بیشتر لحظات لذت بخشمون رو با این تصور حروم کردیم که خوشبختیمون جایی در آینده منتظر ماست!!! در حالی که خودمون می بینیم همه آدمای مسن می گن که بهترین لحظاتشون پشت سرشون بوده.
همیشه، همیشه و همیشه چیزی برای شکرگزاری وجود داره.
مثبت بودن در موقعیت‌های منفی، نشانه ساده لوح بودن نیست. نشانه رهبری و قدرته. کار درست اینه که در زمان‌هایی که چیزهای زیادی برای شکایت کردن وجود داره ما لبخند بزنیم و شکرگزار زندگیمون باشیم.
شاید فردا از خواب بیدار بشیم و شاهد حضور چیزهایی در زندگیمون باشیم که امروز براشون شکرگزاری کردیم.من فکر می کنم که این شادی و خوشبختی نیست که ما رو شکرگزار می کنه بلکه شکرگزاریه که شاد و خوشبختمون میکنه.
به دست آوردن چیزهای عالی زمان می بره. نتیجه‌های فوری معمولاً بهترین نتیجه نیست. اگر همیشه همه ارزوهامون فوراً برآورده بشن، دیگه چیزی که به دنبالش باشیم نداریم. شاید اونموقع دیگه لذت منتظر موندن و پیشرفت رو تجربه نکنیم. پس باید صبر رو تجربه کنیم.
منظورم از صبر منتظر موندن نیست، صبر اینه که نگرشی خوب داشته باشیم در موقعی که برای چیزی که بهش باور داریم تلاش می کنیم. برای صبور بودن باید متمرکز باشیم و قدم‌هامون بااعتمادبه‌نفس برداشته بشه .
ما انسان ها حقمون بیشتر از یک رضایت لحظه ایه. چیزی که برای اومدن زمان ببره معمولاً همیشه با ما می مونه.
ما به دنیا نیومدیم که با انتظارات دیگران زندگی کنیم، دیگران هم همینطور. موفقیت برای هرکدوم از ما مفهومی متفاوت داره اما موفقیت ما مرهون وابستگی به دیگران نیست. وابستگی ها معمولا آزار دهنده هستن. ما باید یاد بگیریم که خودمون باعث شادی و خوشبختی خودمون بشیم. باید توقعاتمون رو از دیگران به حد صفر برسونیم.
حرف آخرم اینه که ما تنها نیستیم.وسط سختی‌های زندگی، یه نگاهی کن به آدمایی که زندگی راحتی دارن اما اینطور نیست. همه ما به طریقی توی زندگی مشکلاتی داریم اگر شجاع باشیم و در مورد مشکلاتمون با همدیگه حرف بزنیم، میفهمیم که تنها نیستیم.
همه ما در حال مبارزه با مشکلاتمون هستیم. نباید به خاطر شرایط فعلیمون احساس خجالت و ناراحتی کنیم، باید بدونیم که بقیه آدما همه این احساسات رو تجربه می‌کنن.
قدرتی که ما در مواجهه با مشکلات کسب می کنیم بهمون کمک می کنه که بتونیم به اهداف زندگیمون برسیم.
وقتی شرایطمون سخت می شه، ما باید سخت‌تر بشیم و نباید برای داشتن یک زندگی راحت دعا کنیم بلکه
باید برای به دست آوردن قدرت برای تحمل سختی‌هایی که به عالی‌ترین زندگی ختم می شن دعا کنیم.
توسط : 
